Aan de vijver

“Wauw, ik herken mijzelf zo in dat nummer!” , hoor je wel meer de laatste tijd. Natuurlijk is dat liedje niet alleen voor jou gemaakt, het is met opzet zo geschreven dat meer dan 90% van de bevolking zich erin kan vinden of het hyperrealistisch vindt.

Dus dacht ik bij mezelf, hoe moeilijk zou dit zijn om ook zo een tekstje te maken. Ik neem hier dus de proef op de som. Feedback zal me wel wijzer maken of het goed gelukt is, of net niet. Hoe meer feedback hoe liever, want dat is toch waar alles om draait, dat de mensen het lezen. Kleine noot, dit is volledig bedacht, niet uit eigen ervaringen geput. Let”s give it a shot!

Zie ons hier zitten, ieder op een hoek van een bank, aan een vijver zonder vissen. We beginnen te praten over koetjes en kalfjes, wat er algemeen zoal gebeurt in ons leven. Ieder schuift wat op naar het midden, dat praat makkelijker. Het praatje over de schoolvrienden en gênante gebeurtenissen gaat vrij snel voorbij, meestal ook niet zo een uitgebreide uiteenzetting.
Over naar het onderwerp van de hobby’s, daar praten we toch het meest passionele over. Wat drijft ons naar de inspanningen die we ervoor leveren, wie of wat is onze motivatie. Blijken we bijna dezelfde hobby’s te delen, wat een toeval?! Niet dus, het lijkt eerder voorbestemd. We schuiven nog wat dichter naar elkaar toe als het gesprek persoonlijker wordt, we zitten zelfs bijna tegen elkaar aan. Levenslessen worden gedeeld, aangrijpende gebeurtenissen opnieuw aangehaald. Op dat moment komen natuurlijk ook de zogezegde “voor altijd liefjes” naar boven en wat ze met ons deden. En dan merk je op wat die teleurstelling nog altijd met haar doet, bijna instinctief leg je een arm om haar heen en leunt ze tegen je aan. Beide geroerd door dit gedeelde emotionele moment wordt er even stilzwijgend naar de vijver gekeken, de beweging van het water doet de mentale rust wederkeren. Tot er iemand van ons beiden zegt: “Zo kan ik hier wel uren zitten, met jou bij me”. En dan begint de molen in je hoofd opnieuw te draaien. Je besluit haar voorzichtig nog wat dichter tegen je aan te duwen, zet je net iets anders op dat bankje. Dan wordt er diep in elkaars ogen gekeken, een schittering is genoeg om helemaal verkocht te geraken. De voorzichtige kus die daarop volgt is meer een samenloop van omstandigheden dan echt gepland, dat weet je natuurlijk ook wel, maar je laat je meevoeren in de stroom van emoties en gedachten van dat moment.
Als het einde van het gesprek verbazingwekkend snel komt, weet je dat ze je hart veroverd heeft. Al blijkt haar hart nooit echt helemaal vol van jou…