Zaterdagavond, een uitverkocht Sportpaleis. Hij wringt zich in allerlei bochten om tot aan zijn plaats te geraken. Realiseerde zich dat hij een ticket in het verkeerde blok gekocht had. Volledig uitgedost in de kleuren van zijn team zette hij zich neer tussen supporters van de tegenpartij. Die zagen er de lol wel van in. Het was ook wel een grappig zicht, hij zwaaide even naar zijn vrienden die hem uiteraard al opgemerkt hadden. Daar kwam de eerste sms al aan, hij voelde zijn gsm trillen. “Ik wil wel wisselen hoor, uwe compagnon links, ola ! Hij had niet gezien dat er een jongedame de plaats naast hem ingepalmd had. Ze begon rustig haar digitale camera te pakken terwijl hij zich al iets minder geambeteerd voelde.

“Voor wie supporter jij?” grapte hij.
“Voor u, want de match overleven in dit blok is geen sinecure.” zei ze doodserieus. De verraste blik op zijn gezicht maakte haar aan het lachen. “Hallo, ik ben Nina, en gij?” vroeg ze?
“Blijkbaar dom, dat ben ik.” en hij wees geamuseerd naar zijn T-shirt. “Ik heet Mario.” vertelde hij al lachend. “En ik heb niet zo’n mooie camera als jij.” zei hij terwijl ze eens een testfoto nam.
“Haha, bedankt, normaal trek ik geen sportfoto’s maar hiervoor maakte ik graag een uitzondering.” bekende ze.
“Waarvan dan wel?” vroeg hij geïnteresseerd.
“Van jou, jouw huis, jouw fiets, jouw familie.” zei ze al grappend.
“Had dan even aangebeld, ik had met plezier geposeerd voor jou. “Ha, de eerste match begint, veel succes!” wenste hij haar toe toen de speelsters het veld betraden.

Gedurende set 1 werd er heel wat af gelachen door hen beide, ongeacht dat zijn team een pak rammel kreeg. Zelfs dat kon de pret niet drukken. Terwijl de lens van de camera zich bewoog van het veld naar hen en weer terug, liep de set op zijn einde. Set 2 en 3 kenden hetzelfde verloop, met hier en daar de camera die eens van fotograaf wisselde en er werden wat plagende tikjes uitgedeeld. Toen de match afgelopen was, kreeg hij een sms om te zeggen dat er een plaatsje vrij was in de andere tribune, waar zijn vrienden zaten. Hij koos er echter voor om te blijven zitten.

“Heb jij eigenlijk eten bij? Ik niet in elk geval. Moet ik voor u een broodje meenemen?” vroeg ze.
“Heel graag, wacht even dan pak ik mijn geld.” zei het terwijl hij naar zijn portefeuille greep. Zij ging buiten de zaal broodjes kopen en hij repte zich naar de toog om 2 drankjes te halen.
” De keel moet ook gesmeerd worden hé.” waarop ze direct antwoorde met” je neemt me de woorden uit de mond.” en met veel plezier het blikje openmaakte.
“Wil jij een smos kaas of die met hesp?” vroeg ze, een broodje in elke hand.
“Verras mij maar, ik zal niet kijken.” zei hij met een knipoog.

Waarop hij zijn ogen toekneep. En of hij verrast was want een broodje maakte plaats voor een onverwachte kus. Met daarop een grote glimlach en nog een kus. De rest van de wedstrijd en de uitslag kon hen gestolen worden. Een geluk bij ongeluk dacht hij bij zichzelf.

En hoewel zijn ploeg verloren had, zag ik in de tribune vooral twee winnaars.

Categories: Verhaaltjes

2 Comments

Smets Els · February 24, 2015 at 09:46

Jáááá, dit is inderdaad de stijl waar ik veel meer van hou! Je dialogen zijn weer héél fris, heel creatief en verrassend. Dat maakt het ook zo leuk om jouw stukjes te lezen. Je komt origineel uit de hoek terwijl het onderwerp (de liefde) zo oud is als de mensheid. Dat is knap!
Nog één tip: herlees je tekst voor je hem post, zodat je de kleine foutjes eruit kan halen…

Ans · March 11, 2015 at 08:10

Dag Dieter,
Wauw, ik wist niet dat jij zo vlot kon schrijven! Heel fijn om te lezen!! Blijven verder doen, zou ik zo zeggen!
Groetjes, Ans.

Leave a Reply

Avatar placeholder