Selfie

Ze stond recht, klopte het zand van haar handdoek, dronk van haar limoendrankje en ging op haar rug liggen. Vandaag deed ze het rustig aan. Vroeg in de ochtend geland, de dag na het laatste herexamen. Na een maand van hard studeren had ze een vakantie dik verdiend. Vanaf nu volgden er twee weken zonder enige vorm van stress. Het afgelopen jaar was stresserend genoeg geweest. Ontspanning was het sleutelwoord voor de komende dagen. Daarna was er nog genoeg tijd voor cultuur en vakantiekiekjes. Veertien dagen zonder internet, zonder gedoe op Facebook en zonder negatieve Tweets. Maar ook zonder dat ene profiel dat haar kon verblijden, dat haar op de been hield.

Ze sloeg een dichtbundel open, geschreven door haar beste vriend. Zij kreeg het eerste exemplaar als cadeau voor haar verjaardag, het enige dat haar iets deed. Tijd om haarzelf te heruitvinden en te herbronnen. Dag per dag, elke keer wat sterker. Na een uurtje merkte ze dat er een jongen naast haar was komen liggen, al schonk ze geen aandacht aan hem. Totdat hij zijn gitaar bovenhaalde en een melodie begon te spelen die haar diep raakte. Kwam het door de dichtbundel, door de muziek, of een combinatie van beide? Ze wist het niet maar dat deerde haar ook niet. Ze kreeg het gevoel dat hij voor haar speelde, niet enkel voor zichzelf. Een gesprek over koetjes en kalfjes kwam op gang, namen werden uitgewisseld. Hij leerde haar zelfs enkele akkoorden spelen. De tijd verstreek  razendsnel en hij moest ervandoor. Terug naar huis, duizend kilometer verder. Ze namen nog snel een foto en hij fluisterde iets in haar oor:”deze plek verandert je leven voor altijd“. 

Ze schrok wakker uit haar herinnering van afgelopen zomer en merkte dat ze hun foto vast had. Hij had gelijk gehad. Toen ze terugkwam was ze weerbaarder dan ooit tevoren. Ze kende zijn melodie nog steeds uit het hoofd. Haar leven was daar inderdaad veranderd. Ze borg haar foto van hen beide zorgvuldig op en dacht bij haarzelf, een beeld betekent zoveel meer dan duizend woorden.