Summertime crush

Daar sta ik dan, aan te schuiven aan de bakkerij, beenhouwerij in de winkel van de camping. Nog 12 mensen voor mij, gelukkig gaat het snel vooruit. “Cinquantaquattro! “Vierenvijftig, nog maar 3 te gaan.

“Cinquantasette!” Hoera, aan mij. Bediend door een meisje met een gouden glimlach haal ik mijn beste Italiaans boven.
“Buongiorno. Buongiorno! “Oef dat was al dat, vriendelijk zijn Dieter, niet lukraak bestellen. “Tutti va bene? Si, e con te?” Wauw, ze verstond me. “Si, grazie”. Tot zover mijn kennis van de beleefdheden. Nu de charcuterie en pistolets bestellen, dat wordt andere koek.  “Otto pezzi de…” tja wijzen dan maar naar dat vierkante broodje. “How do you say it in Italian?” punten scoren Dieter, kom op! “rotoli” dus ik weer van “otto pezzi de rotoli?” “Si, grande!” Oké, dat ging goed.

Voor de vleeswaren had ik meer vertrouwen in mijn geringe kennis van deze passionele taal, de naam stond dat ook steeds vermeld, net zoals bij ons.
“Dieci fette de salami con aroma vingherese” Wat een knap figuur heeft ze toch, blij dat ik iemand heb voorgelaten. “Due fette de mortadella per favore.” “Tutto?” Was dat alles? Dat Italiaans kan zo een simpele zinnen toch in één woord zo mooi samenvatten. “Si, grazie mille e domani!” Proper afronden, goed gedaan Diet! “sì, cool!”

Ging nog vrij vlot dacht ik dan, even vergeten dat mijn beste maat naast mij stond, mij wat uit te lachen. “Dietje toch, wat is er met u aan de hand gast? Zo overdonderd door het meisje achter de toonbank?” Eventjes weglachen, over een minuut is hij dat weer vergeten. Maar eigenlijk was ik fameus overdonderd. Knap gezicht met helderblauwe ogen, blond haar maar het was vooral haar lach die mijn dag altijd super liet starten.

Heel wat dagen hield deze routine aan, steeds telde ik wie er ons zou bedienen, als zij het niet was, liet ik iemand voor. Beetje puberaal nu ik er aan terugdenk, maar dat het ik er toen wel voor over. Toen de vakantie op zijn einde begon te lopen, vond ik het zonde dat ik weer in België moest bestellen, dat lijkt wel meer een verplichting. Op de laatste dag zat ze ook aan de kassa, nu is het de moment Dieter. “Thank you for helping me this two weeks, it was really nice to talk with you, grazie mille!” Niet overdreven, ook niet te formeel, klinkt goed. “Oh are you going home? It was fun to have you here, you were a light in the morning when everybody was angry to wait. I really hope to see you next year!” Onverwacht, heel onverwacht, maar wel een moment dat het vertrek toch verzachte. “Well, I really hope the same thing, A la provissima bella signora!” Met een knipoog en het gevoel van haar zoen op mijn wang verliet ik voor het laatst het winkeltje.

Toen ik op het vliegtuig huiswaarts zat, bedacht ik me dat ik haar naam helemaal niet wist, en nog steeds niet weet. Spijtig, maar het heeft iets intrigerend en mysterieus. Zonder twijfel, het meisje van de winkel met haar prachtige lach, hoop ik opnieuw te zien over een dik half jaar.

Sommige meisjes verdwijnen snel uit je gedachten, maar zij niet, ze was mijn summertime crush. Een soort van onbereikbare verliefdheid, het heeft wel iets.