Vuurwerk

Hij genoot van het uitzicht dat hij had over een prachtig verlicht Antwerpen. Hoe de  drukke mensenmassa zich over het plein bewoog en hoe die zich tegoed deden aan de vele hapjes en drankjes op de kerstmarkt. Opeens moest hij denken aan het uitzicht vanop de Eiffeltoren, een half jaar geleden. Het zat als een foto in zijn geheugen gegrift.

Om zijn vriendin te verrassen had hij een weekendje Parijs geboekt. Na twee dagen kuieren doorheen de stad en het bezoeken van heel wat monumenten, kwam het weekend op zijn einde met als laatste attractie, de Eiffeltoren. Op dit moment had hij lang gewacht, hij had het tot in de puntjes voorbereid. Ze gingen met de trap naar boven, want dat gaf het effect dat je stilaan boven de stad aan uitgroeien was. Hoewel de derde verdieping normaal een restaurant is, was het die dag opengesteld voor bezoekers. De stad was wonderlijk verlicht en dat gaf een sprookjesachtig effect. Toen zijn vriendin even de andere kant op keek, ging hij snel op een knie zitten. Hij haalde in een vloeiende beweging een doosje uit de binnenkant van zijn jas. Het leek erop dat hij haar ten huwelijk ging vragen. De vriendin sloeg haar handen voor haar ogen en rende al huilend de drie verdiepen naar beneden. Ze verdween met de noorderzon de bruisende stad in.

Hoewel het halve jaar was voorbijgevlogen stemde dit hem droevig. Blauwe zwaailichten weerspiegelden in de ramen. Hoe kon het ook anders, het was oudejaarsavond herinnerde hij zich. Het voordeel van zo dicht bij het centrum te wonen, was dat hij elk jaar de mensen hoorde aftellen. Ook dit jaar was dat weer het geval. In gedachten telde hij mee, 10 , 9, 8. Hij stak nog een zuurtje in zijn mond. Nog 5 seconden en het was nieuwjaar. 3! 2! 1! En bij de eerste knal zagen de mensen iemand naar beneden vallen. Met een lach op zijn gezicht was hij in het feestgedruis voorgoed weg.