Ik wil jullie heel graag iets vertellen. Na lang twijfelen, aan deze blogpost beginnen, deleten, opnieuw beginnen, terug deleten en zo maar verder, heb ik besloten om het toch maar te zeggen. Want het is niks om mij over te schamen. De maatregelen die gisteren werden aangekondigd door onze premier brachten terug emoties naar boven. En die tonen, is eigenlijk helemaal niet verkeerd. Enkelingen wisten dit, zelfs mijn gezin en familie niet. Sorry hé daar thuis, maar het is beter nu.

We keren even terug naar 17 februari dit jaar, exact acht maanden geleden, een best wel zonnige maandag meen ik me nog te herinneren. In mijn hoofd was het dat niet. Al maanden niet meer. Hoewel jullie mij kennen als de steeds opgewekte, (flauwe) humoristische Dieter, was ik dat allesbehalve. Niks voelde nog leuk, alle vrolijkheid was een masker dat stukje bij beetje begon af te brokkelen. En dan is het durven hulp zoeken. Vooral dat durven was het een van de moeilijkste dingen die ik ooit al gedaan heb. Vorige week rondde ik mijn laatste sessie bij de psycholoog af. Af en toe moeten overwerken, vergaderingen, migraine, kleine leugentjes om bestwil omdat ik dit nog voor mezelf wou houden terwijl dat eigenlijk niet zou hoeven. Ik snap wel dat je nu even schrikt, maar ik ben oké hoor.

De therapie van afgelopen maanden gaat me nu helpen om ook komende vier weken door te komen. Want alleen zijn is niet gelijk aan eenzaam zijn. Zo voelde ik mij bijvoorbeeld heel eenzaam terwijl ik aan tafel bij collega’s of vrienden zat en bijvoorbeeld helemaal niet terwijl ik rustig op mezelf in Lissabon of Brescia koffie dronk. Waar het in de eerste sessies op neer kwam, is dat ik voor mezelf geen veilige omgeving had gecreëerd. Pendelend van hot naar her, van bed naar werk naar een sporthal en opnieuw naar mijn bed. “Dat is niet rusten Dieter, iets lezen in de trein is niet rusten.” Mentale rust kwam wel door fysiek te rusten dacht ik altijd. Niet dus. Allesbehalve. Een week na mijn citytrip naar Lissabon kwam de eerste lockdown en ik voelde me nog steeds niet veilig voor mijn eigen gedachten. Ook de sessies werden even on hold gezet, want online hadden ze niet hetzelfde effect. Thuiswerken, en tot daar ergens in mei voelde dus echt heel erg eenzaam.

Ook mijn collega’s merkte dat en dan heb ik hen verteld waarmee ik worstelde en de verwachtingen die dat voor mij steeds meebracht. Ingebeelde verwachtingen. Die zijn er nu niet meer. Toen het juni werd, maakte ik een nieuwe stap, alleen gaan wonen. Op zoek naar die veilige omgeving die ik zelf moest ontdekken. Met de steun van mijn gezin thuis, woon ik nu al drie maanden alleen en ik leef nog steeds, niet slecht hé mij kennende, ik heb mezelf toch nog niet vergiftigd of eten laten aanbranden. Eerlijk, geen echte housewarming kunnen organiseren, niemand uitnodigen omdat in groep niet mag, vind ik oprecht jammer want ik zou heel graag tonen hoe fier ik op mezelf ben en hoe ik me nu thuis voel. MTV Cribs gewijs een toer door dit appartementje is al helemaal niet mijn stijl. Ik nodig u wel eens uit, zoals het statement van 2020 luidt: heb nog een beetje geduld en dan zien we elkaar weer.

Toen er gisteren dan weer over het befaamde of beruchte “knuffelcontact” gesproken werd kwam er wel wat naar boven, daar ga ik niet over liegen. Het was geen waterval aan tranen maar toch een beetje alsof ik een ui aan het snijden was (wat ik eigenlijk nooit doe want ik snij toch maar in mijn vingers maar soit). Ik heb al zeven maanden geen knuffelcontact en dat is niet fijn. Ik heb nooit geborgenheid gemist in mijn opvoeding, maar een knuffelgezin zijn we nooit geweest. Ik kan u hier en nu mijn laatste knuffel vertellen, de leuke gids in Lissabon op 13 maart. Toen het aantal nauwe contacten van drie naar één werd teruggebracht heb ik onmiddellijk in de gezinsgroep gestuurd dat dit contact mijn grootmoeder zou moeten zijn. Ik heb ze niet letterlijk verplicht om dat te kiezen maar de boodschap kwam wel aan.

Maar ge hebt uw beste vriendin toch al regelmatig gezien? Pakt die dan nekeer vast, opgelost!” Wel, niet opgelost. Genoeg geklaagd en verteld, nu wordt deze post een pak positiever! Ik zal u zeggen waarom. Omdat er nu op een andere manier gekozen wordt om elkaar graag te zien. Onze voorlopige filosofie ziet er momenteel even zo uit:
Elkaar nu niet vastpakken en dus fysiek meer loslaten is naast onszelf en de mensen rondom ons ook elkaar willen beschermen. En elkaar beschermen hoe ingrijpend dat ook soms kan zijn, is het grootste gebaar van liefde en vriendschap dat we elkaar kunnen tonen.” En zo is het ook. Een bezoekje op afstand, een vuistje, een lach doorheen het mondmasker. Het zijn de kleine dingen om te koesteren. Op zoek naar de kleurtjes. Het verhaal van de kleurtjes is waarmee ik deze post wil eindigen. Eigenlijk is het geen verhaal, het is mijn manier van kijken naar de wereld.

Het is vandaag 3536 dagen geleden dat iemand mij leerde om naar de kleurtjes te zoeken. Iemand om wie ik veel gaf, een vriendschap achter de schermen zeg maar, die niet zozeer overal tentoongespreid hoefde te worden. Mijn beste vrienden kennen het verhaal al heel lang, nog mooier, ze nemen het ter harte. Hoe ik mij vrijdag 11 februari 2011, ergens rond 10u20 herinner en altijd zal blijven herinneren:
– Ge ziet er wa sip uit Dieter, alles oké?
Ik weet het niet Sophie, het is een grijze dag in mijn hoofd vandaag maar ik kan niet zeggen waarom.
– Wilt ge effe luisteren, ik ga u iets vertellen wat mij altijd helpt op dagen als deze en ge doet ermee wa ge wilt daarna.
Zeg maar, ik ga terwijl wel mijne koek opeten, moet gij een stukske?
Weet ge Diet, ookal is de dag grijs en donker of zelfs pikzwart, ge moet durven op zoek gaan naar een heel klein kleurtje. Een glimlach van iemand, iets dat u doet lachen of een enkele seconde licht brengt in uw hoofd. Pak da kleurtje vast en kleur stukje bij beetje de dag zo in tot er andere kleurtjes verschijnen. Beloof mij dat ge wel durft zoeken, want als ge zoekt en rondkijkt, weet da ik altijd met u meekijk, vanaf nu zoeken we samen kleurtjes”
En weg was ze, terug naar haar andere vrienden. Ik zoek al 3536 dagen succesvol naar kleurtjes. Elke dag vind ik er wel eentje, hoe klein ook. Nu je het verhaal kent, zal ik met u altijd naar kleurtjes zoeken. Er is steeds een kleurtje, je moet het alleen durven gaan zoeken. Mijn favoriete kleurtje is de zonsondergang, het uwe kan misschien een naam op uw scherm zijn, een liedje op de radio of een kindje dat lacht. Kleurtjes met hopen. je vindt ze wel, beloofd.

Vandaag zijn we 17 oktober, woon ik alleen, schreef ik een boek, doe ik dingen die ik leuk vind.
Vandaag zijn we 17 oktober en voel ik me veel minder eenzaam dan bij het begin van deze post, gaat het beter en lach ik veel meer dan ik deed.

En als we ons dan toch eens eenzaam voelen, gaan we samen op zoek naar de kleurtjes en dan zijn we samen een klein beetje minder eenzaam toch.

Take care, tot ergens in november vriendjes. Maar vooral, kleurtjes hé, overal kleurtjes!

Sunset at the Castello in Brescia, taken at 29 december 2019 by me.